Το Τραγούδι

"Άκου αυτό το τραγούδι
η μελωδία του θα ηχεί για πάντα"
μου έλεγες...

Κι οι μέρες πέρασαν,
οι καιροί άλλαξαν,
οι άνεμοι σταμάτησαν να φυσούν
και να ταξιδεύουν τις νότες ανάμεσα στα κύτταρά μου

Και το τραγούδι
έγινε "απλά... τραγούδι"
Και το "για πάντα"
δυο μόνο λέξεις...

Π.

Τον κοίταξα κατάματα.
Φορούσε κίτρινο, αυτό το χρώμα που ως τώρα το ήξερα το χρώμα του πάθους.
Τα χέρια του δυο κλαδιά, σπασμένα και ξεραμένα. Δεν είχαν δύναμη πια.
Η στάση καμπουριαστή. Κουρασμένο το σώμα λύγισε κάτω από το φορτίο.
Με τι μάτια σε έβλεπα τόσο καιρό?
Απλώς σε κοίταζα μα δεν σε έβλεπα…
Και τώρα, πόσο μικρή νιώθω που αφέθηκα να χαθώ στο γαλάζιο…
Κράτα το χέρι μου. Είμαι εδώ!

Ελπίδα

Είναι παράξενο πράγμα η ελπίδα.
Θυμίζει την πρασινάδα που φυτρώνει στα βράχια δίπλα στη θάλασσα.
Δεν χρειάζεται χώμα να γεννηθεί, ούτε φρέσκο νερό για να μεγαλώσει.
Φτάνει ένας βράχος για να μπορέσει να στηριχτεί πάνω του.
Είναι παραπλανητικό πράγμα η ελπίδα.
Δείχνει να σε σώνει.
Απλώνεται σαν δίχτυ ασφαλείας κάτω από το σκοινί του ακροβάτη.
Να μας εμποδίσει να τσακιστούμε.
Να κάνει την πτώση ανώδυνη.
Κι όταν πέσεις πάνω της, ταλαντεύεσαι.
Τραμπολίνο…
Μια 1 εκατοστό από το έδαφος, μια στον αέρα.
Μη με κρατάς στον αέρα αν δεν υπάρχεις.
Μη με αφήνεις να πετώ.
Ας τσακιστώ.
Θα ξαναγεννηθώ.
Είναι επικίνδυνο πράγμα η ελπίδα.
Γι’ αυτό το κάνω κομμάτια, αμέτρητα κομμάτια το δίχτυ.
Θα σχοινοβατώ… για πάντα!
Ας πέσω.
Αν είσαι εκεί, πιάσε με…

Ανάποδα

Σαν ταινία παιγμένη στο rewind εσύ κι εγώ.

Πρώτα αγαπηθήκαμε, μετά ερωτευτήκαμε, ύστερα φιληθήκαμε και αργότερα κοιταχτήκαμε στα μάτια...

Κι έτσι, όπως ανάποδα τα κάναμε όλα, πεθάναμε πριν καν γεννηθούμε...

Κύκλος

Με μια άσπρη κιμωλία
Τη ζωή μου θα κυκλώσω
Και γύρω της
Σαν μάγος Ινδιάνος
Θα χορέψω το χορό της βροχής

Με αλαλαγμούς και πηδήματα
Θα κάνω παράκληση στον θεό ουρανό
Να ρίξει άγρια βροχή στον κύκλο μου,
Τη ζωή μου να ξεπλύνει απ' ό,τι τη βρωμίζει.

Κι όσο στροφές θα κάνω γύρω της,
Αυτή θα προσπαθεί σαν δαιμονισμένη να σπάσει τον κύκλο.
Κι όσο αυτή προσπαθεί,
Τόσο εγώ θα τραγουδώ δυνατότερα
Και θα αφήνω άναρθρες κραυγές,
Θυσία στη λογική.

Σαν ξωτικό με κόκκινα μάτια,
Μετά,
Θα πετώ γύρω της
Και με την ταχύτητά μου και τον τρελό στροβιλισμό μου γύρω από τον άξονά της
Θα σχηματίσω τείχος από αέρα
Μέχρι το τέρμα του σύμπαντος…
Κι εκεί θα την κρατήσω μέχρι να ξεπλυθεί,
Μέχρι την κάθαρση…

Επιτέλους άνοιξη (;;;;;)

Κράτησε πολύ αυτός ο χειμώνας.
Και τον έβγαλα στους δρόμους.
Πάνω κάτω διέσχιζα τον κόσμο με τα πόδια, με μηχανές, με αυτοκίνητα, προσπαθώντας να βρω μια ευθεία να ακολουθήσω αλλά όλο κάπου λάθος έκανα και χανόμουν στα στενάκια, επιστρέφοντας συνέχεια στο ίδιο σημείο…

Και είχε και πολλές βροχές αυτός ο χειμώνας.
Μπερδεύτηκα πάλι.
Είναι οι στάλες της βροχής που έχουν κολλήσει στα τζάμια μου ή κλαίει όλη η φύση;
Οι φίλοι μου με ειδοποίησαν πώς ήρθε η άνοιξη.
Δεν μπορώ να καταλάβω πια αν ο ανοιξιάτικος ήλιος την ώρα που δύει είναι αυτός που έχει κοκκινίσει ή αν τα μάτια μου καλύφθηκαν από αίμα;

Αλλάζω πορεία.
Μάλλον η άνοιξη ήρθε αλλά βρίσκομαι στο λάθος ημισφαίριο.
Πατάω το κουμπί και διακτινίζομαι.
Για μια άνοιξη γεμάτη φράουλες…

Tango

Τανγκό με τον θάνατο.
Ένα βήμα αυτός μπροστά, ένα εσύ.
Η μουσική δυνατά.
Σε βλέπω να στροβιλίζεσαι.
Τι όμορφος που είσαι...
Σε θαυμάζω!
Μάτωσαν τα χείλη από το τριαντάφυλλο, είχε αγκάθια...
Στροφές
Κι άλλες στροφές.
Δυνατά χτυπάνε τα τακούνια στο έδαφος.
Η μουσική στη διαπασών και χωρίς τέλος...
Ψάχνω τρόπο να την σταματήσω.
Δεν βρίσκω την πρίζα...
Κουράστηκες.
Αλλά χορεύεις.
Αγκαλιά με το σκοτάδι.
Οι κινήσεις απότομες.
Σκίζεται ο αέρας.
Φλερτ με το κενό.
Χάθηκε κι η πίστα.
Πάτω γερά κάτω ξανά.
Πέρνα το χέρι σου στον ώμο του.
Ρίχτον με φόρα στα στα πόδια σου.
Να σε προσκυνήσει...
Όπως σου αξίζει!

Απεργία

Απεργία.
Ναι, απήργησα χθες.
Πώς αλλιώς μπορούμε να δικεδικήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν, όλα αυτά που με το "έτσι θέλω" μας αφαιρούν?
Κι εκεί... Στους δρόμους... Να λιώσουν οι σόλες!
Να βγουν οι φωνές στον αέρα, τυφώνας να γίνουν και να παρασύρουν στο πέρασμά τους τα πάντα...
Θα αλλάξει κάτι? Δύσκολο...
Κερδίζουμε όμως την αξιοπρέπειά μας.
Όχι, δεν τα αφήνουμε όλα αμαχητί!
Απεργία λοιπόν.
Απεργία κι από σένα...

Στα γρήγορα...

Ψεύτικη δράση.
Ουίσκι με κόκα κόλα.
Εγώ γουλιά γουλιά, να μην τελειώσει.
Γύρευα το θαύμα της Κανά.
Κι εσύ μονορούφι, στα γρήγορα.
Λογικό.
Πόση ώρα θα μπορούσες να μην με κοιτάζεις;
Με βόλεψε.
Πόση ώρα θα μπορούσα να κρατάω σφαλισμένο στα χείλη μου το "γιατί δεν με θες;"
Γεια σου λοιπόν... Στα γρήγορα...